صرف جلسه داشتن با یک درمانگر، حتی در طولانی مدت، نشان دهنده درمان شدن نیست، همواره این احتمال مطرح است که درمانگران ناکارامد در تله‌های ارتباطی درمانجو افتاده، و دوباره مانند دیگری‌های مهم زندگی مراجع، به آنها آسیب بزنند. متاسفانه این آسیب همواره باعث کنار گذاشتن درمان از سوی درمانجو نمی‌شود، زیرا آنها همچون روابط خود که انها را ناکارآمد و ضعیف می‌خواهند، درمان‌های ضعیف و ناکارآمد را نیز از درمان‌های موثرتر و کارآمدتر بیشتر می‌پسندند. درمانگران موظف هستند، هم از نظر اخلاقی و هم از نظر حرفه‌ای صرفا برای حفظ درمانجو ، نیازهای پاتولوژیک آنها را ارضا نکنند و چنانچه توانایی ارایه درمان موثر ندارند، درمان را قطع و درمانجو را ارجاع دهند. از آن سو درمانحویانی که درمان‌های موثر را انتخاب می‌کنند، بسیار شهامت دارند، فقط کافیست که تصور کنید، کنار گذاشتن هر یک از مکانیسم‌های دفاعی که فرد سال‌ها با آن زیسته‌ و دنیا را از طریق آن دیده‌ و فهمیده، چقدر سخت و البته شجاعانه است.
حمیدرضاساسان فر