روابط بیرون از گروه ممنوع است.

اعضای گروه درمانی نمی توانند بیرون از جلسات گروه، با یکدیگر ارتباط داشته باشند.

دلایل زیر می تواند اهمیت این قانون را روشن سازد:

۱- فرض این است که اعضای گروه، به دلیل الگوهای ناکارامد در روابط بین فردی به عضویت گروه در آمده اند. پس توصیه می شود، با اجرای این قانون، از تکرار همین الگوهای ناکارامد در بیرون از گروه جلوگیری به عمل آید. تکرار این الگوهای ناکارامد با یکی از اعضای گروه می تواند به پیچیده شدن جریان درمان گروهی منتهی شود.

۲- روابط بیرون از گروه، می تواند به ائتلاف هایی بین اعضا منتهی شود که در ادامه، روند درمان گروهی را به محافظه کاری سوق دهد، زیرا اعضای گروه، دوستی ها و دشمنی های بیرون از گروه را به درون گروه، خواهند کشانید.

۳- هر گونه تلاش برای پیوستگی و انسجام گروهی باید در جهت اهداف درمانی روان درمانی گروهی باشد و تلاش برای ایجاد این انسجام برای روابط بیرون از گروه تهدیدی برای اهداف گروه است.
اشکال ارتباط بیرون از گروه

۱- هرگونه ارتباط خارج از فضای جلسات گروه و در زمان مشخص آن، ارتباط خارج از گروه محسوب می شود.

۲- ارتباط اعضای گروه در سالن انتظار، آسانسور، لابی و… می تواند شکلی از ارتباط اعضای گروه در بیرون از گروه باشد.

۳- تماس های اینترنتی شامل ارتباط در شبکه های اجتماعی مانند فیس بوک، توییتر و ارتباط از طریق ایمیل از جمله ارتباطات خارج از گروه است.

۴- هرگونه تماس تلفنی، پیامکی و مانند اینها، شامل ارتباط خارج از گروه محسوب می شود.
چگونگی مراقبت درمانگر بر ارتباط بیرون از گروه

۱- لازم است که گروه درمانگر از کنکاش و تعقیب روابط اعضا، در بیرون از گروه خودداری کند.

۲- گروه درمانگر لازم است که با جزییات کامل، شکل ارتباط بیرون از گروه را برای اعضا توضیح دهد. وی لازم است که به اعضای گروه متذکر شود که هر گونه ارتباط آنها با یکدیگر در خارج از گروه، شکلی از زیرپا گذاشتن هنجارهای گروه خواهد بود و می تواند او را ناچار به کنار گذاشتن عضو خاطی از گروه کند.

۳- گروه درمانگر لازم است که به اعضا متذکر شود: دوستی در شبکه های مجازی، مانند فیس بوک خلاف هنجارهای گروه است و از اعضا بخواهد که در صورت دوستی، آن را لغو کنند.

۴- درمانگر با تجربه ممکن است بتواند پیش بینی کند که کدام دو عضو گروه ممکن است بیشتر مستعد رابطه بیرون از گروه باشند.

واکنش گروه درمانگر در قبال عدم رعایت این قانون

۱- در صورتی که گروه درمانگر، خود به تنهایی از این ارتباط آگاه شد، بهتر است، تا زمانی که مطابق قضاوت بالینی خود، این رابطه به فرایند درمان گروهی لطمه وارد نکرده است، از ذکر آن خودداری کند و امیدوار باشد که عضو خاطی، خود آن را بیان کند.

۲- در صورتی که یکی از اعضای گروه، ارتباط خود با عضوی دیگر را فاش ساخت، گروه درمانگر گام های زیر را به کار خواهد بست:

الف) تشکر از عضو خاطی به خاطر افشای این رابطه

ب) بررسی جزییات رابطه تا جایی که به کسب اطلاعات لازم به درمانگر کمک کند.

ج)  دریافت پاسخ این سوال :

– چرا این جلسه تصمیم به فاش ساختن این زابطه گرفتی؟

– آیا می خواهی که این رابطه را ادامه دهی؟

۳- در صورتی که عضو خاطی، به ادامه این رابطه تمایل داشت، گروه درمانگر لازم است که او را از گروه خارج کند.
چند نکته:
۱- مراقب باشید که شما، شکلی از رابطه بیرون از گروه با درمانجویانتان نشوید. گاهی بعضی از درمانجویان، به اشکال مختلف تلاش می کنند که با درمانگر خود خارج از جلسات گروه ارتباط برقرار نمایند.

۲- اگر فردی از اعضای گروه تمایل دارد که با شما به عنوان گروه درمانگر، رابطه برقرار کند، احتمالا همین تلاش را می تواند برای ارتباط با یکی دیگر از اعضای گروه نیز به کار بندد.

۳- گاهی اعضای گروه با وجود عدم پیشرفت در درمان، همچنان به شرکت در گروه مبادرت می نمایند، احتمال دارد که آنها، منافع دیگری را در بیرون از گروه دریافت می کنند.

۴- از اعضای گروه بخواهید که احساسات خود را نسبت به یکدیگر در درون گروه در میان بگذارند.

۵- در بعضی از گروه های درمانی مانند گروه درمانی های شناختی، روابط بیرون از گروه می تواند وجود داشته باشد.

۶- ارتباط همه ی اعضای گروه درمانی در بیرون از گروه با یکدیگر مانعی ندارد.  این رابطه به این شکل است که همه اعضای گروه، در بیرون از گروه با هم هستند. مثلا در کتاب درمان شوپنهاور، همه اعضای گروه؛ پس از پایان جلسه گروه، برای صرف نوشیدنی به کافه می رفتند، پس از آن لازم بود که گزارش این قرار را به گروه درمانگر بدهند. در بعضی از گروهها روابط بیرون از گروه می تواند به انسجام بیشتر گروه کمک کند.

۵- اجرای این قانون یکی از چالش برانگیزترین قوانین گروه درمانی است.

حمیدرضا ساسان فر، ۲۲ فروردین ۹۱
???
Telegram.me/Sasanfar_ir
WWW.SASANFAR.IR