شخصا بر این باورم که اگر تنها یک دلیل برای دریافت سوپرویژن برای درمانگران وجود داشت، وجود درمانجویان با سازمان مرزی است. دقت کنید که مدت‌ها این باور وجود داشت که مرزی‌ها قابل درمان نیستند، هرچند قسمتی از این تصور در نتیجه ناقص بودن منابع تئوریک و پژوهشی در این مورد بود، ولی ضعف‌‌ درمانگرانی که هنوز از بعد شخصیتی، فاقد آن ویژگی موثر باشند که بتوانند از عهده درمان این اختلال بر بیایند، بسیار قابل تامل است. مدت زیادی نیست که در روانشناسی، اهمیت شخصیت درمانگر بیش از اهمیت رویکرد درمانی او مورد توجه قرار گرفته است.
حمیدرضاساسان‌فر